De meest bizarre reis ooit!

De meest bizarre reis ooit !
Start op 29 maart 11 uur, Filipijnse tijd

Elke keer als ik aan het moment denk dat we voor ons huis staan en de sleutel omdraaien en dan “Jaaaaa het is gelukt, we zijn thuis” schreeuwen, dat moment, dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden in mijn hoofd, dat plaatje schiet heel vaak voorbij. Ik probeer het te negeren in mijn gedachten. Want als ik daaraan denk, dan springen de tranen in mijn ogen.

Thuis lijkt zo dichtbij, maar het is 19 dagen lang zover weg geweest. Zo onbereikbaar en zo ontzettend bizar hoe de afgelopen drie weken zijn geweest. Dit was ongelofelijk stressvol voor ons beide. En voor vele met ons.

Mike en ik hebben elkaar drie weken lang zo goed ondersteunt en geholpen. Altijd begrip voor elkaar gehad, ook al doe je op een gegeven moment niet meer aardig tegen elkaar omdat je al 6 weken 24 uur per dag samen bent, waarvan drie weken in deze ellende. Toch, accepteer je dan even die sneer, even die chagerijnige blik of de aanname die nergens op slaat. En 10 minuten later bied je je excuses aan en andersom werkt dat precies zo. Zo werkt dat nou eenmaal. Onvoorwaardelijk kies ik voor jou en jij voor mij. Zoals we hebben afgesproken op 5 september 2019. En ik heb alleen nog maar meer respect gekregen voor de man waarmee ik ben getrouwd. Er kwam een kant van Mike naar boven die ik nog niet eerder had gezien. Hij was de hele dag alles aan het regelen, elke minuut van de dag keek hij naar vluchten of was hij aan het bellen, meldde zich aan bij van alles en nog wat. Normaal ben ik de regeltante, maar hij was dat dit keer. Dat wil niet zeggen dat ik niets heb gedaan, want dat is nou ook weer niet zo, maar Mike heeft zichzelf hierin overtroffen, vind ik. En het was een gevecht die bijna niet gewonnen kon worden. Zo teleurstellend als het weer niet lukte of als het weer eens tegen zat. En dat was vaak, heel vaak. Maar we vrolijkte elkaar dan toch weer op. Samen hebben we elkaar door deze ellende heen gesleept. En daar ben ik toch wel enorm trots op. Wat een fantastische man heb ik toch. Dit laat maar weer zien dat het de beste keuze uit mijn leven is geweest om met hem te trouwen.

Nadat we 9 uur hadden gewacht in de wachtruimte op de airport, kwamen we rond 6 uur ‘s ochtends aan in een hotel in Manila, wat een zeer luxe hotel was, maar heel heerlijk kon dat me gestolen worden. Een bed en een douche dat was toch wel fijn. Al vertelde niemand wat er ging gebeuren. Niemand wist iets. Dan kun je ook niet slapen hè. De receptioniste zei nog dat we om 9 uur wel wakker moesten zijn dan kreeg je nog wat eten.
Echt slapen heb ik niet gedaan. Vanwege de onduidelijkheid wil je je niet ook nog is verslapen. Want informatie geven daar doen ze hier niet aan. Ze laten je gerust door slapen zonder iets te zeggen. Dat gaat mij niet overkomen hoor, dat je dan heerlijk geslapen hebt en erachter komt dat iedereen al weg is en de vlucht hebt gemist...

Uiteindelijk moeten we op tijd weer uitchecken van het hotel en weer naar de aiport toe. Weer wachten en weer door de immigratie, die weer dezelfde vragen stelt over het visum dat is verlopen... met weer hetzelfde antwoord. Ja, onze visum is verlopen, want het immigratiebureau was dicht gegaan dus verlengen gaat dan beetje moeilijk hè. Ik krijg mijn paspoort terug gegooid alsof het allemaal mijn schuld is. Maar het boeit me niet meer hoor. We wachten en wachten. Weer twee uur vertraging. Ik voel me wat rustiger deze dag, al hebben we nog problemen met het omboeken van de vliegtickets van Zürich naar Amsterdam. Wat ja, die hebben we nu natuurlijk gemist.

Maar goed, uiteindelijk gaan we ruim 24 uur later het vliegtuig weer in. Alles duurt oneindig lang. Ik heb stewardessen nog nooit zo chagerijnig meegemaakt. Maar ik doe ook chagrijnig, iedereen is er zo klaar mee. We gaan weer zitten op exact dezelfde plekken. Naast mij zit een man die kennelijk alleen reist. Ik vroeg aan hem hoe het met hem ging. Hij zei: “ I am very tired “. Ja ik ook, dacht ik. Hij vroeg aan mij of ik in het hotel had geslapen. Dus ik zei: “nou ja, we waren er rond 6 uur vannochtend en ik heb twee uurtjes geslapen, denk ik “. Weet je wat hij zei? Ze hadden hem niet wakker gemaakt voor het hotel. Ze hebben die arme man gewoon alleen achter gelaten op de airport. Mijn hart brak in stukjes. Arme man. Helemaal alleen, geen eten of drinken te krijgen op zo’n verlaten airport. Wij konden tenminste nog even douchen enzo en proberen uit te rusten. Deze man naast mij is een echte bikkel. En hij kon nog lachen ook. Respect! Maar hoe onrespectvol is dat? Om iemand dan maar achter te laten ? Zo van, oooh die ligt hier lekker op de grond te slapen joh, die hoeven we toch niet wakker te maken... nee joh, die man wil helemaal de grond niet om ruilen voor een bed. Nee joh, laat die man lekker hier liggen in deze onzekere schijtzooi. Sorry hoor. Ik begrijp daar dus echt niets van hè. Dan maak je hem toch even wakker. Wie wil voor dat nieuws nou niet wakker gemaakt worden ?
Echt ongelofelijk. Ik probeer nog een chocolaatje te pikken voor hem, maar hij hoeft het niet.

Op een gegeven moment is het dan zover, we gaan kennelijk vliegen, maar ik kan het niet meer op brengen om blij te zijn. Al probeer ik wel positief te denken. En hier dan wat Cruijfiaanse woorden..
Wachten als je ergens naar toe gaat is minder erg dan wachten terwijl je nergens naar toe gaat. Ha! Mooi hè. Maar eigenlijk is dat heel logisch natuurlijk ;)
Wat ik er mee wil zeggen. Wachten op een aiport is erger dan wachten in een vliegtuig die vliegt. De vlucht duurt 10 uur. Vertrekt veel te laat, maar uiteindelijk komen we aan in Doha, de hoofdstad van Qatar.

Voor de prijs die we moeten betalen blijf ik het schandalig vinden hoe we worden behandeld. Eigenlijk vind ik het überhaupt schandalig ookal hadden we gratis mee gemogen. We krijgen geen informatie over wat dan ook. Er wordt helemaal niets medegedeeld over hoe lang we moeten wachten, wanneer we gaan of dat we moeten overstappen en of we te eten en drinken krijgen. In Doha moeten we weer een paar uurtjes wachten en er is niet eens wc papier! Het is echt belachelijk hoe er met ons om wordt gegaan. En dan te bedenken dat we als we aankomen in Doha al 39 uur aan het reizen zijn op deze manier.

Maar ik ben al blij dat we dichterbij zijn dan dat we waren. We zijn helemaal gesloopt en voelen ons zo kapot dat slapen al niet meer gaat. Je hebt op een gegeven moment zoveel pijntjes overal.
In het vliegtuig kan ik echt niet slapen,
mijn hele rug is naar de Filipijnen, Uh Filistijnen.. haha!

Toen we van het eiland Panglao af gingen met de boot zeiden we al tegen elkaar, bereid je voor op het ergste ... en dat het nog erger werd dan we dachten hadden we nooit verwacht. Maar ik had er toch altijd wel vertrouwen in dat we weer thuis zouden komen. Ondanks alle onzekerheid.

We waren verplicht om een ticket te boeken van Zürich naar Amsterdam zei de Zwitserse Ambassade, anders mochten we niet mee. Maar uiteindelijk blijkt daar niets van waar te zijn. Het is geen één keer gecontroleerd. Maar het andere alternatief dat ze bieden is om van Zürich met de bus naar Brussel te gaan voor jawel, 120€ per persoon !? En dan ben je in Brussel ? Nou uh nee dank je wel Nederlandse Ambassade. Voor iets meer dan die prijs wachten we nog wel 24 uur en vliegen we direct naar Amsterdam. Overal wordt er ook nog zoveel meer geld gevraagd voor alles, gewoon om je een poot uit te draaien in deze rare tijden. En dat gaat erger worden vermoed ik. Dit is zo slecht voor de economie, daar hoef je geen econoom voor te zijn, mensen gaan werkeloos raken.. dit wordt een grote depressie als deze manie voorbij is.

Aangezien onze vlucht nu niet meer aansluit, hebben we met veel gedoe de ticket mogen omboeken naar woensdag 1 april. Als we aankomen in Zürich voel ik me zo ontzettend opgelucht, we zijn gewoon in Europa ! Wat een heerlijk gevoel.

We doen ons uiterste best om het vliegticket op een of andere manier om te boeken naar de vlucht van KLM, we moeten het proberen, anders moeten we nog 24 uur wachten. De medewerkers van Swiss begrijpen echt geen hout van het verhaal en stelt dan ook de irritantste vragen. Ik moet me zo inhouden. Maar als ze me dan vraagt: “ en waar was u dan de afgelopen 10 dagen?” kan ze het krijgen.
Waar was ik de afgelopen tien dagen? Hm , ik heb het haar heel fijn uitgelegd. Ze wilt dat we een nieuwe ticket kopen, maar daar gaan we niet mee akkoord. We zijn echt extreem boos geworden. En dat hielp!

Onze vlucht werd omgeboekt en we mogen naar huis vandaag! Naar Amsterdam! Ik kan het bijna niet geloven.

Het moet maar zo zijn, anders zouden we thuis komen op, hoe ludiek ook, 1 april. Ahaaa! Dan was dit allemaal gewoon een hele slechte 1 april grap geweest die iets te lang duurde!

Oke, dit geklaag lijkt maar niet op te houden, maar dan is het nu toch echt tijd voor iets positiefs. Daar komt ie... we zijn aangekomen op Schiphol! En onze bagage wordt afgeleverd, jawel op bagage band nummer 13. Snel vergeten maar.

Bijna thuis, nog even volhouden, alles doet pijn en ik val bijna van mijn stokkie maar dan is het toch echt zover! En daar gaat ie dan, na 59 uur, ja ja, 59 uur!! Dan gaat de sleutel in het slot van ons huisje. Jaaaa! Thuis! De tranen kan ik niet meer bedwingen, lekker alles eruit janken maar! Thuis is het beste plekje op de aardbol nu! Thuis met mijn liefste man en natuurlijk eindelijk weer onze kat Binkie knuffelen. Want die kun je dit niet uitleggen. Ik verwacht dat ie wel een beetje chagrijnig zal zijn, maar hij komt lekker met ons knuffelen. Wat een schatje, hij heeft ons gemist en wij hem.

Ik wil afsluiten met het feit dat we weer een prachtig deel van de wereld hebben gezien, maar ook zeker een hele lelijke kant. Veel trieste en zielige dingen.
Ik ga er niet te veel woorden meer aan wijten, want ik ben super moe.

En ik zal nog eens wat vertellen, wij zijn wel even genezen van het reizen. Ons volgende vakantie zet ik denk ik de tent op bij mijn schoonouders in de tuin... want ik ben er even klaar mee, haha!

Bedankt lieve lieve familie en vrienden. Voor jullie steun en lieve berichtjes en voor alle hulp, door te bellen en zaken te regelen voor ons, de kaartjes en bloemen die er thuis op ons lagen te wachten. Wat ontzettend lief! Het was zo fijn om te weten dat jullie, ondanks dat we zover weg waren, zo mee leefde. We hebben ons heel erg gesteund gevoeld.

Heel veel sterkte in deze rare tijden!

Zet hem op! En hopelijk mogen we elkaar snel weer een knuffel geven.

Liefs Mike en Daan