Lost city trek (Ciudad Perdida)

De vierdaagse hike naar de Lost City ookwel Ciudad Perdida genoemd schijnt behoorlijk pittig te zijn. Niet alleen de afstand en de steile bergen die je moet overwinnen zijn zwaar, maar ook de modderig paden, de warmte, soms de gigantische regen en daarnaast niet super comfortabel slapen. En in de jungle slapen dat vind vast niet iedereen prettig.. maar goed we proberen natuurlijk positief te beginnen!

Er zijn twee groepen die starten met deze hike.. één groep is gemixt, zo’n 5 vrouwen 6 mannen.. zoiets. De andere groep bestaat uit alleen maar mannen. Super fitte mannen. Nee, ultra fitte mannen (militaire politie zelfs). Oke raadseltje! In welke groep denk je dat ik zit...?

Ja hoor! Daar ga ik dan als enige vrouw, met mijn twijfelachtige conditie en de andere 10 fitte mannen! Ik had gehoopt dat er tenminste één iets minder fitte vrouw bij zou zijn.. zodat ik niet steeds achteraan zou lopen, maar haha die kansen zijn dus echt verkeken. Maar positief puntje..we gaan ook zwemmen dus tja.. dat is dan ook weer niet verkeerd ;)

Omdat onze groep uit meer mensen bestaat die bij de politie werken dan ‘normale’ mensen.. wordt onze groep ‘the Policias’ genoemd. Een beetje dubieuze naam in Colombia misschien maar ze kunnen er wel om lachen.

De wandeling begint met wat bad karma. De bus waar we mee naar het begin van de wandeling worden vervoert stopt er ineens mee. Dus we moeten een klein stukje lopen om vervolgens een uur later te starten aan de wandeling.

De eerste dag is de helft lopen van wat we de andere dagen gaan doen, dus je zou kunnen zeggen dat dit de makkelijkste dag is. Ondanks dat zijn we totaal doorweekt van het zweet en zijn we een paar flinke steile bergen opgelopen. Maar wel gehaald en dat is dan een vinkje voor de eerste dag.

De tweede en de vierde dag zijn het zwaarste zeggen ze.. en ja de tweede dag was echt pittig. De brandende zon op je koppie, terwijl het zweet van je lichaam gutst en dan stijl naar boven voor een uur lang achter elkaar .. en weer naar beneden en dan uiteraard weer naar boven. Zo gaat het deze dag up en down, up en down. Bij de eerste lunchpauze kunnen we zwemmen in de rivier en eten we om 10 uur al onze lunch. Niet gek want we zijn vanochtend om 5 uur opgestaan.

Tijdens een korte stop zet ik even mijn rugzak neer, je moet namelijk je eigen spullen dragen en dat is voor vier dagen best zwaar. Ik zet hem neer, even rusten.. en dan hoor ik dat mijn tas omrolt en zie ik dat hij naar de afgrond rolt. Ik kan hem echt nog maar net grijpen, met één vinger, aan een klein touwtje. Wat geluk, anders lag mijn rugzak nu ergens in de jungle 30 meter beneden.. Pfieuw!

Het was een lange dag, maar ook een bijzondere. Onderweg zien we dat hier in de jungle echt mensen leven, mensen die hier zijn geboren en opgevoed. Ze wonen in hutjes van klei en kleden zich als indianen. Als ik de eerste kleine indiaantjes zie lijkt het net alsof we in de Pocahontas film zitten. Daarna komen er nog een paar aanrijden op paarden of ezels en ineens heb ik weer zo’n reality check. Zij weten niet beter en het besef dat wij echt verwende mensen zijn. Wij hebben echt alles en zij hebben alleen een dak boven hun hoofd. Zij leven zo primitief, echt zo bijzonder. Aan het einde van de dag moeten we nog 1,5 uur omhoog klimmen en dan eindelijk zien we het kamp.
We zwemmen nog wat in de rivier en gaan dan lekker op tijd slapen. Iedereen is moe van deze dag.

Om 5 uur worden we weer wakker gemaakt: “ Buenos dias Policias”
De derde dag is aangebroken en die is uiteraard het leukste. Deze dag gaan we de lost city zien, hetgene waar we voor gekomen zijn. De stad is ooit gemaakt door het Tyrona volk ergens 800 jaar na Christus. In 1972 werd het herontdekt door drie Amerikaanse schatzoekers en zo rond 1984 werden de eerste tours al aangeboden naar Ciudad Perdida.. maar in 2003 werd een groep ontvoerd. Na een tijdje werd het pas weer aangeboden, maar pas toen er voldoende veiligheid kon worden gegarandeerd. Dat is nu ook goed te zien. De soldaten die er rond lopen beveiligen het gebied, wat best een beetje vreemd aanvoelt. Maar goed, veiligheid voor alles. Als we na 1200 treden aankomen bij de stad voelt dat toch als een overwinning. Yes, gehaald!

Het is prachtig en het is een hele bijzondere plek om te zijn. Het lijkt kleiner dan je denkt, maar dat komt omdat nog niet alles is ontdekt. Op de cirkels die ze gemaakt hebben stonden jaren geleden huizen, gemaakt van klei en riet. Uiteraard zijn die huisjes niet meer intact gebleven. Wel wonen verderop nog wat mensen (Tyrona stammen).
We leren over deze tijd en de opgravingen en mensen die hier woonde. Super interessant. Na ongeveer 2 uurtjes gaan we weer terug. Deze dag gaat heel soepel, we voelen ons fit en lopen al zingend terug naar het laatste kamp waar we zullen overnachten. Alleen niets is minder waar.. nadat we een riviertje zijn overgestoken hoor ik een schreeuw achter me, het is Mike. Hij ligt op de grond en wijst naar zijn enkel. Auw! Enkel verzwikt! Shit he ! Dat is mooi balen. Want we moeten nog 1,5 dag lopen en er is bijna geen andere optie om terug te komen.
Mike strompelt in een rustig tempo terug naar het laatste kamp waar we overnachten. Iedereen is super lief voor hem en na met de groep nog een spelletje te hebben gespeeld gaat ons laatste nachtje in. Wetende dat morgen een zware dag gaat worden.

De vierde dag is één van de zwaarste.
En nu, met een verzwikte enkel, helemaal natuurlijk.
We maken het grootste gedeelte af kunnen even verderop het laatste stukje achterop de motortaxi. Ondanks dat Mike er niet aan wilt dring ik er toch op aan.
Hij had ook met een ezel terug kunnen gaan vanaf het kamp, maar dat was hij natuurlijk te trots voor. Als we aankomen bij de motortaxis zijn we best een beetje opgelucht. We hebben het gehaald. Maar het andere gevoel overheerst.. een anticlimax gevoel. Uiteraard, want tja, we hadden het natuurlijk graag op eigen kracht willen afmaken. Dus dat maakt het toch een beetje zuur.. maar goed, vind het maar is niks een vierdaagse hike van toch ruim 60 km.

Met de motortaxis rijden we langs onze groepsgenoten. Nadat wij aankomen duurt het nog 20 minuten voordat zij arriveren. We onthalen ze met een welverdiend applaus en feliciteren ze met het behaalde resultaat. De snelste groep ooit! Was ik even blij dat Mike zijn enkel had verzwikt :-P anders moest ik in een soort militaire drill looppas naar het einde rennen.. ik weet niet of ik dat had overleefd, haha!

We proosten met Colombiaans bier en sluiten dit mooie avontuur af met een rit van zo’n twee uurtjes naar de bewoonde wereld. De hele groep zingt in de jeep mee met oldschool muziekhits van o.a. Milly vanilly, de Lambada en Sean Paul.

Een avontuur dat we zeker niet hadden willen missen!

Tot snel! Op naar wat verkoeling in het hogere gelegen Minca.

Xxx