Torres del Paine

Torres del Paine

We rijden de kant op van het Nationaal park Torres del Paine, gelegen in Chili.
De wolken worden donkerder, de wind harder, het is kouder en de eerste spatten regen raken het glas van onze hippe camper. Met elke activiteit die we tot nu toe hebben gedaan hebben we ongelofelijk veel mazzel gehad met het weer. Altijd mooi weer of in ieder geval droog. Zou het geluk op zijn? Gaan we in, misschien wel, het mooiste park van Zuid-Amerika pech hebben? We denken van wel.

Als we de Chileense grens over gaan zijn we dit keer goed voorbereid. We hebben de tank en jerrycan vol, een volle koelbox, de groente en het fruit opgegeten voor de grens en onze papieren gereed. Alles gaat goed, tot dat een Chileense douanier naar de eieren grijpt. “There are fresh?” Hij schud ze door elkaar en luistert naar de eitjes alsof er kuikentjes in zitten. “Yes, Uh, Si senior, we bought them in Argentina” .
Ok! Grote glimlach op zijn gezicht en lachend naar zijn vriendjes van de grens controle. Zonder iets te zeggen loopt hij weg naar zijn hokje. Die vuile schoft, jat gewoon onze eieren. Terwijl eieren gewoon de grens over mogen. We haten hem. Je denkt misschien..is toch niet zo heel erg? Koop je toch nieuwe eitjes. Nou, in Torres del Paine is weinig. Eigenlijk niets. Tenminste dat is wat we hebben gehoord. Daarom probeer ik ons ontbijt nog terug te krijgen in mijn gebrekkige Spaans. Ik kan tot nu toe alleen nog woorden spreken...dus het enige wat er uit mij komt is “ por favor, huevo, si?” Eieren, alsjeblieft, ja? “ Nee. Geen eieren. Hij gaat ze lekker opbakken met zijn vriendjes. Arme stakker. Zonder eieren rijden we Chili in. Er is hier niets behalve een kleine kiosk. En...die verkoopt dan wel weer hele dure eieren. We kopen ze.

Als we aankomen bij de entree van het nationale park Torres del Paine, schrik ik me een hoedje van de prijs. Niemand heeft ooit tegen ons gezegd dat het ons samen 60€ euro kost om naar binnen te komen. Daarnaast kun je alleen in contant geld betalen. En omdat je hier maar maximaal 50€ per keer kan pinnen, hebben we niet genoeg contant geld bij ons. Wat een shit dag. De Chilenen zijn uiterst onvriendelijk. Lachen ons nog net niet uit. Wat balen we zeg.

De ranger van het park zegt dat we terug moeten rijden naar Puerto Natalas, wat bij elkaar zo’n 300 kilometer extra rijden is. Dat gaan we natuurlijk niet doen. Maar omdat we geen idee hebben hoe het park eruit ziet en of je er überhaupt mag of kan kamperen, rijden we 30 km terug, we parkeren onze camper op de parkeerplaats. Het wordt een koude nacht.

De volgende dag bedenken we ons dat we nog euro’s hebben. Bij de entree accepteren ze dat. We zien wel verder. Alles komt meestal toch wel goed.
We rijden het park in naar het informatiepunt.. en we begrijpen er niets van. Er is WiFi, er zijn pinapparaten en je kunt eten kopen (wel duur). De toiletten zijn zelfs de meest luxe die we tot nu toe hebben gezien. Als we verder het prachtige park inrijden zien we zo af en toe een restaurant en genoeg campings. De ranger lachte ons gisteren nog uit. Ze zeiden: “wat kom je hier doen zonder cash geld? Er is niets hier”. Nou, dat valt dus allemaal nog wel mee. Het enige dat er niet is is een tankstation. Zonder reservering staan we op een mooie campingplek aan het meer. Helaas zit het weer niet mee, het blijft maar regenen.

Na anderhalve dag te hebben gebivakkeerd in de camper besluiten we om de laatste dag toch nog het een en ander te gaan doen. Ons plan was om de eendaagse wandeltocht (hike) te doen naar de Torres. Het schijnt een fantastische, maar zware tocht te zijn, waarbij je toch weer zo’n 22 km gaat lopen en klimmen! Het laatste gedeelte zou namelijk heel stijl zijn.

Omdat het weer ‘s ochtends niet super is en we geen professionele hikers zijn, dus geen speciale regenkleding of dat soort dingen hebben, besluiten we de hike over te slaan. Wel een moeilijke keuze, maar stel je voor dat het de hele dag regent en stormt en dat je dan zonder goede spullen of regenkleding zit.. en dan heb je de hele klim gedaan en dan is er geen uitzicht omdat de bergen in de wolken zitten? Nee, dat risico nemen we niet, want dan is 22km lang hoor.

We kiezen voor een andere optie, kleine wandelingetjes in het park. Wat absoluut een goed alternatief is. Het is een prachtig park, we zien mooie watervallen, super blauwe meertjes en een overweldigend uitzicht op de bergen.

Maar, achteraf werd het wederom weer een stralende dag, dus we hadden het prima kunnen doen. Ach ja, soms moet je keuzes maken.

We rijden de volgende dag naar Punta Arenas, de laatste bestemming met onze crapy hippie camper. We zijn zo blij en oplucht dat we dat ding in kunnen leveren... en dat de camper het de hele reis heeft volgehouden, want het was nogal spannend en afzien soms! Maar toch ook wel weer een toffe ervaring.

We hebben een luxe hotel geboekt en eten bij een fantastisch restaurant in. Heerlijk! Wat kan je dan blij zijn met de kleine dingen.

Op naar de laatste bestemming van Patagonië, Ushuaia, het zuidelijkste stadje ter wereld...