Carretera Austral en Cerro Castillo
Blijf op de hoogte en volg Danielle
14 November 2018 | Chili, Villa Cerro Castillo
Carretera Austral en Cerro Castillo
Kilometers maken, pfff en of we dat doen. Ik heb mij totaal vergist in de kwaliteit van de weg. De wegen zijn vrijwel altijd erg slecht. Gravel, steentjes, gaten in de weg.. we rijden soms maar 20 km per uur, omdat de weg zo slecht is, en dat honderden kilometers lang.
Het is best vermoeiend. Op een gegeven moment maken we weer de overtocht naar Chili. Dat doen we behoorlijk vaak, omdat de provincie Patagonië in beide landen ligt. En ik moet zeggen dat de Chilenen veel strenger zijn dan de Argentijnen. Bij de grens wordt alles streng gecontroleerd, fruit en groente mogen niet mee het land in. Dat betekent dat je alles weg moet gooien. Ook al heb je het net gekocht. Daar gaan ons net lekkere rijpe avocado’s, tomaten en appels. Zonde! Maar goed, voor volgende keer weten we dat ook weer.
We rijden een groot gedeelte van de beroemde Carretera Austral, een (??? Km) lange weg, veel onverhard, op naar het zuiden van Chili. We rijden door nationale parken en massale gebergte, het is prachtig. Al zit het weer nog niet echt mee. Het regent de eerste dagen veel.
We overnachten aan een meertje. De zon breekt aan het einde van de middag nog even door. We drinken wat biertjes en spelen een spelletje, om vervolgens de dag af te sluiten met een mooie zonsondergang. De volgende dag doen we onze tweede hike van de vakantie.
Deze gaat naar een gletsjer en een waterval, de wandeling is ongeveer 7 km lopen, maar een erg leuke route. Onderweg horen we het ijs in de verte al rommelen. Heel apart, alsof het onweert. We hebben prachtig weer en worden na een klim van 3,5 km verrast door het resultaat. Een prachtige hangende gletsjer met een waterval die uitkomt in een blauw meertje.
Als we beneden aankomen rijden weer verder. We gaan naar Villa Cerro Castillo, een mini dorpje, maar daar kunnen we een hele mooie wandeltocht maken naar de Cerro Castillo berg met uitzicht op een felblauw meer. Onderweg pikken we nog een gezellige Chileense vrouw op die stond te liften en in het volgende dorpje moest zijn. We slapen op een camping onder de prachtige sterrenhemel.
De volgende ochtend hebben we weer mazzel met het weer, want als we ‘s ochtends opstaan is het droog. Ondanks dat kleden we ons warm aan. Veel te warm blijkt later..
Het eerste stukje moeten we ongeveer 3 km naar de start van het wandelpad lopen, gelukkig worden we door een boer meegenomen, hij wijst ons de juiste richting op, maar als snel gaat het niet de goede kant op, we zijn even van het padje af, Haha. Omdat we al veel geklommen en gelopen hadden besluiten om niet helemaal terug gaan maar recht over de berg te klimmen. Alleen, je begrijpt misschien wel dat als daar geen pad is, dat we dus door de bosjes, bomen en struiken omhoog moesten klauteren. Wat scheldwoorden en splinters later komen we weer op het goede pad terecht. Al is het soms niet goed te zien waar het pad naar toe loopt.. en daardoor lopen we soms stukjes verkeerd, best irritant als je bergopwaarts loopt.
Na een aantal kilometers zien we voor het eerst sneeuw en merken we als snel dat het kouder wordt. In al die tijd dat we aan het wandelen zijn hebben we nog geen andere mensen gezien. We zijn echt met zijn tweetjes en het wordt steeds zwaarder.
Op een gegeven moment lopen we meer en meer in de sneeuw en zijn er geen bomen meer te bekennen. We krijgen een klein beetje de indruk dat Pancho, de hostelmedewerker, ons naar een andere route heeft gestuurd dan dat de meeste mensen doen, deze lijkt oneindig lang te duren en dat meer is nog nergens te bekeken. Wel zien we, hoe hoger we gaan, opgestapelde stenen staan, wat betekent dat dit wel de juiste route is, hier zijn wel mensen geweest. We klimmen inmiddels omhoog, want van wandelen kan je niet meer spreken. We beginnen het echt zwaar te krijgen en de sneeuw wordt steeds hoger.. op een gegeven moment zak ik tot aan mijn lies in de sneeuw.. Mike zegt “ Daan ik ben echt kapot, zullen we anders maar terug gaan?” Het wordt misschien ook wat gevaarlijk. Mensen die mij kennen weten, dat ik niet zo goed kan opgeven als ik mijn doel niet heb behaald, dan wordt ik eigenlijk juist nog meer gemotiveerder. Maar dat is dus ook mijn valkuil, doorgaan tot dat je er bewijs van spreken bij neer valt.
Ik motiveer Mike om toch nog door te zetten, we gaan toch potverdorrie dat eindpunt halen bij dat mooie blauwe meer en die hoge bergtoppen. Elke stap is zwaar en we lijken geen meter verder te komen. We staan, na bijna 12 km omhoog te hebben geklommen, op het punt om op te geven.
“Kom op Mike, nog 500 meter” . In de verte horen we het ijsje kraken en de wolken rommelen.. het wordt echt spannend, gaan we het halen? Als het na deze heuvel niet is gaan we terug zeg ik, maar nee, het kwam maar niet. Oke, nog een klim en nog één... en dan met handen en voeten klimmen over een nog een bergje. “Ja! daar is het Mike!” En ja, het was mooi, maar het meer was bedenkt met een laag sneeuw! Ik moest echt zo huilen op dat moment... ik dacht nou lekker dan! Toch maar even goed stil staan daar en om je heen kijken , want dan besef je dat je dat hele stuk helemaal met zijn tweetjes hebt gelopen en dat je omringd bent door massale rotsformaties. En dat is behoorlijk indrukwekkend. Als we besluiten terug te gaan breekt de lucht open en begint de zon te schijnen. Het cadeautje voor ons harde werk.
We lopen met, soppende sokken en doorweekte schoenen, terug naar beneden, lekker in het zonnetje en genieten van het uitzicht. Al is naar beneden lopen soms net zo pittig als naar boven. Als we beneden aankomen zijn we echt kapot.. maar ontzettend trots op onze ongetrainde lichamen! We hebben bij elkaar wel 25 km gelopen!
We lopen hand in hand naar onze camper, kijken elkaar aan en zeggen, wij kunnen toch alles samen! Grote glimlach op ons gezicht en vanavond trekken we een fles wijn open! Woehoe! Proost!
Misschien was dit niet de mooiste route die we ooit hebben gewandeld maar absoluut de meest verassende en indrukwekkende van ons leven ;)
De volgende dag rijden we weer over die verschrikkelijk weg haha, op naar Puerto Rio Tranquillo. Als we getankt hebben en de motor willen starten... hebben we dus dikke pech. Die doet het niet meer. Er gebeurd niets. Shit, accu leeg? Startmotor kapot? Toch het lichtje ? In ons gebrekkige Spaans en met wat hulp van de medebewoners uit het dorp brengen we de auto naar ene Victor. Een oude baas, die alleen maar heel sympathiek kan lachen, maar geen woord Engels kan. Maar hopen dat hij het kan maken. Muchos gracias senior.
Gelukkig gebeurd dit in een dorpje waar we al een dagtripje naar wat grotten wilde maken, dus dat kwam mooi uit, we verliezen wat tijd, maar niet ernstig veel.
We hebben super mooi weer en zo zitten we ineens op een boot die ons langs mooie marmeren grotten brengt. Toch nog een leuke dag.
Als we terug komen bij de camper lopen we naar Victor toe, hij vertelt een heel verhaal in het Spaans waar wij geen snars van begrijpen. Behalve pocito. Klein beetje gas geven en dos. Oke in zijn twee starten snappen we ook nog. Met moeite hoor! Maar hij doet het. Het gaat niet van harte, beetje spannend wel. De dag ernaar moeten we namelijk een weg rijden die helemaal door de bergen gaat, gravel en stijlen hellingen..
De volgende dag lukt het om de camper te starten en gaan we er toch voor! We wagen het erop! We rijden de prachtige route 7, de Carretera Austral uit, tot aan de grensovergang met Argentinië! Yes dat hebben we gehaald!
Tot de volgende keer Amigo’s!
Bienvenidos Argentina! Vamos!
Kilometers maken, pfff en of we dat doen. Ik heb mij totaal vergist in de kwaliteit van de weg. De wegen zijn vrijwel altijd erg slecht. Gravel, steentjes, gaten in de weg.. we rijden soms maar 20 km per uur, omdat de weg zo slecht is, en dat honderden kilometers lang.
Het is best vermoeiend. Op een gegeven moment maken we weer de overtocht naar Chili. Dat doen we behoorlijk vaak, omdat de provincie Patagonië in beide landen ligt. En ik moet zeggen dat de Chilenen veel strenger zijn dan de Argentijnen. Bij de grens wordt alles streng gecontroleerd, fruit en groente mogen niet mee het land in. Dat betekent dat je alles weg moet gooien. Ook al heb je het net gekocht. Daar gaan ons net lekkere rijpe avocado’s, tomaten en appels. Zonde! Maar goed, voor volgende keer weten we dat ook weer.
We rijden een groot gedeelte van de beroemde Carretera Austral, een (??? Km) lange weg, veel onverhard, op naar het zuiden van Chili. We rijden door nationale parken en massale gebergte, het is prachtig. Al zit het weer nog niet echt mee. Het regent de eerste dagen veel.
We overnachten aan een meertje. De zon breekt aan het einde van de middag nog even door. We drinken wat biertjes en spelen een spelletje, om vervolgens de dag af te sluiten met een mooie zonsondergang. De volgende dag doen we onze tweede hike van de vakantie.
Deze gaat naar een gletsjer en een waterval, de wandeling is ongeveer 7 km lopen, maar een erg leuke route. Onderweg horen we het ijs in de verte al rommelen. Heel apart, alsof het onweert. We hebben prachtig weer en worden na een klim van 3,5 km verrast door het resultaat. Een prachtige hangende gletsjer met een waterval die uitkomt in een blauw meertje.
Als we beneden aankomen rijden weer verder. We gaan naar Villa Cerro Castillo, een mini dorpje, maar daar kunnen we een hele mooie wandeltocht maken naar de Cerro Castillo berg met uitzicht op een felblauw meer. Onderweg pikken we nog een gezellige Chileense vrouw op die stond te liften en in het volgende dorpje moest zijn. We slapen op een camping onder de prachtige sterrenhemel.
De volgende ochtend hebben we weer mazzel met het weer, want als we ‘s ochtends opstaan is het droog. Ondanks dat kleden we ons warm aan. Veel te warm blijkt later..
Het eerste stukje moeten we ongeveer 3 km naar de start van het wandelpad lopen, gelukkig worden we door een boer meegenomen, hij wijst ons de juiste richting op, maar als snel gaat het niet de goede kant op, we zijn even van het padje af, Haha. Omdat we al veel geklommen en gelopen hadden besluiten om niet helemaal terug gaan maar recht over de berg te klimmen. Alleen, je begrijpt misschien wel dat als daar geen pad is, dat we dus door de bosjes, bomen en struiken omhoog moesten klauteren. Wat scheldwoorden en splinters later komen we weer op het goede pad terecht. Al is het soms niet goed te zien waar het pad naar toe loopt.. en daardoor lopen we soms stukjes verkeerd, best irritant als je bergopwaarts loopt.
Na een aantal kilometers zien we voor het eerst sneeuw en merken we als snel dat het kouder wordt. In al die tijd dat we aan het wandelen zijn hebben we nog geen andere mensen gezien. We zijn echt met zijn tweetjes en het wordt steeds zwaarder.
Op een gegeven moment lopen we meer en meer in de sneeuw en zijn er geen bomen meer te bekennen. We krijgen een klein beetje de indruk dat Pancho, de hostelmedewerker, ons naar een andere route heeft gestuurd dan dat de meeste mensen doen, deze lijkt oneindig lang te duren en dat meer is nog nergens te bekeken. Wel zien we, hoe hoger we gaan, opgestapelde stenen staan, wat betekent dat dit wel de juiste route is, hier zijn wel mensen geweest. We klimmen inmiddels omhoog, want van wandelen kan je niet meer spreken. We beginnen het echt zwaar te krijgen en de sneeuw wordt steeds hoger.. op een gegeven moment zak ik tot aan mijn lies in de sneeuw.. Mike zegt “ Daan ik ben echt kapot, zullen we anders maar terug gaan?” Het wordt misschien ook wat gevaarlijk. Mensen die mij kennen weten, dat ik niet zo goed kan opgeven als ik mijn doel niet heb behaald, dan wordt ik eigenlijk juist nog meer gemotiveerder. Maar dat is dus ook mijn valkuil, doorgaan tot dat je er bewijs van spreken bij neer valt.
Ik motiveer Mike om toch nog door te zetten, we gaan toch potverdorrie dat eindpunt halen bij dat mooie blauwe meer en die hoge bergtoppen. Elke stap is zwaar en we lijken geen meter verder te komen. We staan, na bijna 12 km omhoog te hebben geklommen, op het punt om op te geven.
“Kom op Mike, nog 500 meter” . In de verte horen we het ijsje kraken en de wolken rommelen.. het wordt echt spannend, gaan we het halen? Als het na deze heuvel niet is gaan we terug zeg ik, maar nee, het kwam maar niet. Oke, nog een klim en nog één... en dan met handen en voeten klimmen over een nog een bergje. “Ja! daar is het Mike!” En ja, het was mooi, maar het meer was bedenkt met een laag sneeuw! Ik moest echt zo huilen op dat moment... ik dacht nou lekker dan! Toch maar even goed stil staan daar en om je heen kijken , want dan besef je dat je dat hele stuk helemaal met zijn tweetjes hebt gelopen en dat je omringd bent door massale rotsformaties. En dat is behoorlijk indrukwekkend. Als we besluiten terug te gaan breekt de lucht open en begint de zon te schijnen. Het cadeautje voor ons harde werk.
We lopen met, soppende sokken en doorweekte schoenen, terug naar beneden, lekker in het zonnetje en genieten van het uitzicht. Al is naar beneden lopen soms net zo pittig als naar boven. Als we beneden aankomen zijn we echt kapot.. maar ontzettend trots op onze ongetrainde lichamen! We hebben bij elkaar wel 25 km gelopen!
We lopen hand in hand naar onze camper, kijken elkaar aan en zeggen, wij kunnen toch alles samen! Grote glimlach op ons gezicht en vanavond trekken we een fles wijn open! Woehoe! Proost!
Misschien was dit niet de mooiste route die we ooit hebben gewandeld maar absoluut de meest verassende en indrukwekkende van ons leven ;)
De volgende dag rijden we weer over die verschrikkelijk weg haha, op naar Puerto Rio Tranquillo. Als we getankt hebben en de motor willen starten... hebben we dus dikke pech. Die doet het niet meer. Er gebeurd niets. Shit, accu leeg? Startmotor kapot? Toch het lichtje ? In ons gebrekkige Spaans en met wat hulp van de medebewoners uit het dorp brengen we de auto naar ene Victor. Een oude baas, die alleen maar heel sympathiek kan lachen, maar geen woord Engels kan. Maar hopen dat hij het kan maken. Muchos gracias senior.
Gelukkig gebeurd dit in een dorpje waar we al een dagtripje naar wat grotten wilde maken, dus dat kwam mooi uit, we verliezen wat tijd, maar niet ernstig veel.
We hebben super mooi weer en zo zitten we ineens op een boot die ons langs mooie marmeren grotten brengt. Toch nog een leuke dag.
Als we terug komen bij de camper lopen we naar Victor toe, hij vertelt een heel verhaal in het Spaans waar wij geen snars van begrijpen. Behalve pocito. Klein beetje gas geven en dos. Oke in zijn twee starten snappen we ook nog. Met moeite hoor! Maar hij doet het. Het gaat niet van harte, beetje spannend wel. De dag ernaar moeten we namelijk een weg rijden die helemaal door de bergen gaat, gravel en stijlen hellingen..
De volgende dag lukt het om de camper te starten en gaan we er toch voor! We wagen het erop! We rijden de prachtige route 7, de Carretera Austral uit, tot aan de grensovergang met Argentinië! Yes dat hebben we gehaald!
Tot de volgende keer Amigo’s!
Bienvenidos Argentina! Vamos!
-
14 November 2018 - 15:31
Wim En Nel:
Hola Daan en Mike,
Kreeg bijna medelijden met jullie zoveel jullie hebben moeten
lijden om boven te komen. Kreeg pijn in mijn kuiten bij de
gedacht alleen al. -
14 November 2018 - 15:56
Paps En Mams Uit Lelystad:
Hoi lieverds,
Wat een belevenis weer en een avontuur, maar ook afzien
zo te lezen, ohh….. ohh….
Maar ik heb zo nu en dan ook wel met jullie
te doen, kou slechte wegen en dan moet je ook nog je eten
weggooien.
Maar weer een super ervaring en op naar het zuidelijkste
puntje van de wereld.
Nou lieverds doe voorzichtig en we gaan weer van jullie horen.
veel liefs van ons.
-
14 November 2018 - 16:22
Bob En Irene:
Jeetje, t verhaal was bijna net zo lang als jullie route haha
Maar goed gedaan!! Trots op jullie!! -
14 November 2018 - 17:00
Alinda:
Jeetje wat een avonturen! Doe wel voorzichtig hoor! Xx -
14 November 2018 - 17:40
Dita:
Wat een avontuur! Zwaar, indrukwekkend en verassend :) XX
-
15 November 2018 - 07:17
Elly:
Wauw he, wat een barre tocht en afzien, zal wel spierpijn worden, alhoewel jullie zijn zo sportief dat het misschien meevalt . Wat een avontuur zeg, hoop dat de camper jullie niet meer in de steek laat, goeie reis verder
-
15 November 2018 - 07:19
Elly:
Veel liefs, Steven en Elly XX -
15 November 2018 - 19:00
Anita En Henriette:
Allemachtig ja wat een barre tocht en wat geweldig dat jullie het gehaald hebben.
Onvoorstelbaar al die hindernissen, maar ook zulke mooie momenten.
En wat een kracht om door te gaan! Om nooit meer te vergeten 25 km lopen onder moeilijke omstandigheden. En dan jullie campertje, wat een pech, maar ook geluk dat er dan toch iemand is die de reparatie kan uitvoeren.
Ook van ons een goeie voortzetting van deze bijzondere reis. Liefs xxx. -
18 November 2018 - 08:35
Syl:
Wat een ervaring en de barre tocht naar boven, toch maar gedaan!!
Geniet enorm van jullie reis.
Liefs,
Syl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
