Siargao & Cebu

Siargao en Cebu

De volgende dag is een rare dag. We zijn beide een beetje brak van de nacht ervoor. Al was het heel gezellig, was dit nou wel zo’n goed idee ?
We zijn maar één dag in Coron (niet te verwarren met Corona) en hebben even nergens zin in.. Uhm nou ja Mike vooral, ik ben altijd in een soort van ultra vrolijke stemming op vakantie en wil alles zien. Maar begrijpelijk dat het even nu anders is. Hadden we maar geen shotjes met de Slowaakse man moeten gaan drinken...

Ondanks dat huren we wel een scootertje. Hij staat de hele ochtend voor de deur van het hotel. Zonde!
Maar, we wilde toch iets doen. Pavel, ik zal hem maar gewoon bij zijn naam noemen, had ons gisteren een hele goede tip gegeven. Een Ultra Light flight boven Coron. Zag er fantastisch uit en zo zie je hoe mooi het eiland is van boven af.
We bellen het bedrijfje op, maar ze zeggen dat het niet kan vanwege de wind.
Geen probleem, als het niet kan dan houd het op. Maar om 15 uur worden we gebeld. “Sir, you come now?” Oké, hup snel op de scooter die kant op.
We rijden een stuk de berg op en komen aan op een klein mini vliegveldje.
En daar gaan we hoor! De lucht in!

Het uitzicht is werkelijk zo mooi dat ik er een traantje van moet laten. Dat heb ik niet vaak.. maar het is echt zo prachtig !
We komen beide weer veilig terug en zijn achteraf zo blij dat we die scooter hadden, ach zo zie je maar was het huren van dat ding toch nog ergens goed voor ;)

Op de terugweg gaat de zon onder. Er is een trap met 700 treden die een mooi uitzicht geeft over het eiland. Die pakken we natuurlijk nog even mee. Mooie afsluiting van Coron en onze expeditie! Nu op naar Siargao-eiland!

‘S avonds kom ik erachter dat mijn navel piercing is verdwenen.. al bijna 18 jaar heb ik dat ding in mijn navel bungelen. Ik voel het niet eens meer. Maar als ie dan weg is denk ik jeetje, is het dan toch tijd om deze periode af te sluiten ? Ik word ook alweer 34 jaar, misschien is het niet zo hip meer als dat het was.

Ik weet nog heel goed toen ik 15 jaar was.. en ik heb mijn vader wel een miljoen keer heb gevraagd of ik alsjeblieffffft een navelpiercing mocht. Maar nee, geen tatoeages, geen piercings, punt uit, zei hij. En zeker niet in je gezicht (wilde zelfs een neuspiercing, haha). Waar ik mijn vader nu nog steeds heeeel dankbaar voor ben! Bedankt, pap! Anders had ik nu een gaatje in mijn neus.. Hihi!

Na heeeel veel goede argumenten (ahum ;)) mocht ik als verassing op mijn 16e verjaardag het dan toch laten zetten. Jeetje wat vond ik dat tof, vooral van mijn vader. Mijn moeder had ik natuurlijk allang over gehaald ;) toch mam? Haha.
Sindsdien heb ik er dan ook echt geen spijt van gehad...maar ja tja nu? Ik had toch graag zelf de beslissing genomen. Nu wordt het voor mij gemaakt. Nou daar hou ik niet zo van, dus op zoek naar een nieuwe navelpiercing... en dat is gelukt!
Pfiew kan ik gelukkig nog even in mijn eeuwige jeugd blijven hangen ;) haha.

Gek genoeg, weet ik vrij weinig te vertellen over de Filipijnen. Ik weet dat het een land is die bestaat uit meer dan 7000 eilanden, 7641 om precies te zijn, dat ze hier goed Engels spreken omdat het ooit een Amerikaanse kolonie was, en ook 300 jaar van Spanje, dus de Spaanse invloeden zijn nog goed zichtbaar.. vooral vanwege de namen die Spaans aan doen, want de Spaanse taal spreken ze hier dan weer niet. Ze rijden hier gewoon rechts en het meerendeel is Rooms-Katholiek. Ook heb ik begrepen dat het strafbaar is als je op een ander geslacht valt. Maar er zijn hier wel weer veel ‘ladyboys’, misschien juist wel omdat daar geen regels voor zijn? Maar verder ? Er wordt hier vrij weinig verteld over de Filipijnse geschiedenis of eigenlijk wordt er überhaupt niet zoveel verteld.

Vroeger, op de basisschool, was er een meester naar de Filipijnen verhuisd. Wij mochten hem brieven sturen en hij stuurde dan foto’s en soms dia’s terug. Weet je nog dia’s? Met zo apparaat, dat de juf elke keer dat kaartje moest verwisselen.. klllllik volgende dia. En dan bij elke dia een ander verhaal, duurde uren voor mijn gevoel. Op een gegeven moment moesten we elke week zo’n beetje die dia’s kijken in de gymzaal. Sommige kinderen werden vrij irritant omdat ze het niet boeiend vonden.. maar ik?
Ik vond het maar al te interssant.
We deden dan ook altijd de sponsor loop voor de Filipijnen. Ik moest dan hardlopen voor het goede doel.

Vroeger wenste ik altijd vrede voor alle mensen op de wereld of dat er geen oorlog meer mag zijn. Ik schreef in elk vriendenboekje bij de vraag: “wat is je wens?” “Vrede voor iedereen op de wereld.. Als een soort van Miss Universe: “ World peace”. Toch hoop ik dat die wens ooit uit zal komen.

Maar goed je begrijpt wel, ik rende zo ontzettend hard om centjes op te halen voor de arme kindjes, dat mijn vader zei: “Niet te gek doen, straks struikel je nog!”. Maar goed ik haalde veel geld op voor de mensen in de Filipijnen en dat was het doel. Die mensen zijn arm, wij kunnen ze helpen met rondjes lopen, iets waar ik vroeger uitermate goed in was... Nu? Ha! Nu loop ik als een oude wijkagent zegt mijn vader ;)

Nou ja, terug naar de reis want dit loopt uit op een soort van biografie en dat is natuurlijk niet zo interessant ;)

Siargao dus. We hebben denk ik tot nu toe de spannendste landing ooit meegemaakt. We zitten in een mini vliegtuigje van Cebu (centrale eiland) naar Siargao, maar omdat het op het eiland regenseizoen is, is het landen nog een hele kunst. We zien het vliegveld al, alles lijkt goed te gaan... maar dan opeens gaan we met volle kracht weer omhoog. We stijgen weer op en iedereen is er een beetje van slag van. Wat gebeurde er? “This is the captain speaking, we can not land because of the weather” .
We cirkelen wat rond en uiteindelijk gaan we het nog eens proberen. De landingsbaan is zo klein dat we vol in de ankers moeten. Het was een harde landing. En, ik weet dat we het niet meer doen, maar ik heb de piloot toch een mini applausje gegeven.. als je dan gaat klappen als het vliegtuig landt.. dan had hier een staande ovatie voor moeten worden geven... maar kennelijk is iedereen er een beetje beduusd van.

De tassen worden uitgeladen en we staan op vaste grond, we verblijven in General Luna bij een onwijs leuk hotel. Waar we de locals ontmoeten. We hebben een leuke tijd daar. De eerste twee dagen regent het, maar daarna begint de zon te schijnen.

We huren een scooter en rijden over het eiland. Vaak, als je fantaseert over een vakantiebestemming is het helemaal anders dan dat je jezelf had voorgesteld. Nu niet, door de dia’s van onze meester ziet het er precies zo uit als ik mij had voorgesteld.
Huisjes op palen, rijstvelden, stranden, lieve mensen die naar ons zwaaien. Bijzonder en prachtig hier!

Siargao-eiland is een surfers paradise! Ik heb even gesurfd, Mike heeft drie keer gesurfd en mocht aan het einde mee doen met de grote jongens bij de grote golven. Ik heb lekker trots gekeken vanaf de pier.. ondertussen wilde er nog wat Filipijnse mensen met mij op de foto. Kennelijk omdat ik blank ben. Beetje vreemd, maar maar ja, vooruit dan maar.

Siargao staat in de top 10 van de beste surfplekken van de wereld. Cloud Nine heet het ook wel. Het is zeker een heerlijke plek. Het stadje General Luna is echt onwijs gezellig, met oneindig veel goede restaurants. We eten sushi, pizza, snitzel! Alles kan je hier krijgen en nog goede kwaliteit ook. Het lijkt wel een soort foodstrip. We vermaken ons hier uitermate goed.

Het eiland wordt ook wel het palmbomen eiland genoemd en daar is niets aan gelogen. Zoveel palmbomen heb ik nog nooit gezien.

Dit eiland is echt zo geweldig, wat genieten we hiervan... al raak ik bijna een beetje overprikkeld door al dat moois.
Na een paar dagen hier is het tijd om weer verder te gaan, helaas. We vertrekken naar het eiland Cebu.

Cebu

Cebu is een een groot eiland. Met Cebu city als de grootste stad van het eiland.
Cebu airport is ook de luchthaven waarvandaan wij vliegen. Het is vies, druk en niet heel bijzonder. We verblijven hier dan ook niet en reizen gelijk verder naar Moalboal. Daar kun je canyoneering doen.. iets wat heel gaaf moet zijn. Springen en slingeren over de Kawasan watervallen. En dat is precies wat we de volgende dag gaan doen.
Omdat we in het water moet klimmen en springen heb ik er geen goede foto’s van kunnen maken, maar ik vond het echt heel erg leuk om te doen en het was echt geweldig mooi!
Mike is van de hoogste waterval, 15 meter hoogte, naar beneden gesprongen. Ik heb dat even niet gedaan, vroeger zou ik zonder te twijfelen springen. Maar nu vind ik die grote risico’s niet meer zo nodig.

We sluiten de dag af met snorkelen tussen miljoenen sardines, mooie vissen en schildpadden.. ‘s avonds ontmoeten we twee collega’s van Amsterdam die toevallig ook in Moalboal zijn. Mike werkt met haar samen op het team, dus was het wel zo leuk om even te meeten.
We eten gezellig sushi samen en drinken daarna nog een biertje in de bar! Tagay! Oftewel proost op zijn Filipijns!

De gekste dingen daar gezien.. dingen die ik nooit meer uit mijn gedachten krijg, zal ik maar zeggen... ladyboys die op elkaar liggen en die een kort rokje aan hebben.. nou ja daar piepte van alles tussen uit...niet echt een aangenaam gezicht. Haha.

Maar goed, Ik vind het wel weer welletjes geweest zo, is veel te lang verhaal geworden... haha!

Volgende eiland dat we aan doen is Siquijor.. kunnen jullie alvast oefenen over hoe je dit moet uitspreken haha!

Tot snel lieverds!

Dikke kus en knuffels van ons

P.s. De update van ons Corona avontuur lukte niet helemaal met uploaden, maar bij de vierde keer was het toch gelukt. Dus mocht je dat nog willen lezen klik dan op de laatste e-mail met: Juiste versie: Vast op de Filipijnen