Vast in Manila

Vast op Manila

Toen we 20 februari op Schiphol in het vliegtuig stapte hadden we nooit verwacht dat dit zich zo zou ontwikkelen. In Nederland waren er toen nog geen besmettingen met het Corona virus, in de Filipijnen ook niet. Er was in de eerste drie weken van de reis ook helemaal niets aan de hand. We hebben een hele leuke en mooie reis gemaakt, maar vanaf 13 maart veranderde dat in een heel rap tempo naar een drama. Vrijdag de 13e was de dag dat onze vlucht werd geannuleerd.

Vanaf dat moment zitten we in onzekerheid, 17 dagen lang in onzekerheid in een ander land, in totale chaos. De normaalste zaken zijn ineens niet meer normaal. Eerst dacht ik nog ach, als je gewoon nog mag genieten van dit prachtige land, wat maakt het dan uit dat we wat langer moeten blijven. Maar uiteindelijk wil je gewoon naar huis.

Je denkt toch aan je familie en vrienden. Speciale gedachten gaan uit naar oma en naar de familie Bos. Als er iets gebeurd willen we in Nederland zijn.

De gedachte om op de Filipijnen te wachten tot dat dit alles voorbij is veranderde al snel. Binnen een uur kan ook alles ineens anders zijn. De gekste dingen gebeuren hier, dingen die ik niet eens kan beschrijven...

We hebben ons bij zoveel instanties moeten aanmelden. Dat je helemaal de draad kwijt bent wie nou wat stuurt en welk advies je moet aannemen. In de ene mail staat blijf waar je bent, ga niet weg. In de andere mail, die een minuut later wordt verstuurd, staat neem een vlucht naar Manila. Dit krijgen we dan van buitenlandse zaken of de Nederlandse ambassade. Moet je nagaan wat voor grote chaos er gaande is. Als zij het al niet op orde meer hebben. Niemand kan vertellen wat te doen, niemand kan duidelijkheid geven, alles is onbekend. En hoe maak je nou de juiste keuzes als je nergens van op aan kan en het nieuws binnen één minuut kan veranderden? Dat kan niet. Ik besluit dan ook om niet terug te kijken op beslissingen die we hebben gemaakt op het moment dat we in die situatie zaten. Op dat moment leek dat het meest verstandige.
Sinds 13 maart hebben we echt alles geprobeerd om thuis te komen. Maar alles wat we deden mislukte.
We weten dat Buza en de Nederlandse Ambassade, maar ook de vliegmaatschappijen hun uiterste best doen en keihard werken om mensen nog thuis te krijgen.. maar het lijkt nog niet echt te lukken.

Toen we besloten om naar Cebu te gaan, was het doel om daar zo snel mogelijk weg te gaan. Omdat het vast blijven zitten in Cebu met de dag erger werd. De overnachtingen waren duurder, het eten en drinken was duurder, alles was gesloten. Voor de supermarkt moest je minstens 1,5 uur in de rij staan voor een ontbijt. Iedereen raakte daar in paniek, de Filipinos waren de laatste dag dat de supermarkt open was als een gek alles aan het leeg kopen. De locals zijn hier echt bang voor de toeristen, ze springen nog net niet voor je weg, al houden ze zelf totaal geen afstand van elkaar. We krijgen het idee dat de toeristen zich aan allerlei regels moet houden. Maar het eigen volk wordt niet aangesproken. Alsof we gepest worden. Als je regels maakt, doe dat dan voor iedereen... maar de locale bevolking zit gewoon met zijn allen in een volgepropte jeepney en de politie spreekt ons aan.

Kunnen we hier weg was niet meer de hoofdvraag, kunnen we nog wel eten straks ? Als je hier ziek wordt overleven we dat dan in een Filipijns ziekenhuis ? Dat klinkt heel dramatisch, maar hier in de Filipijnen is dat echt andere koek hoor met hygiëne enzo. Ik heb verhalen gehoord daar draait je maag van om. Dat wil je gewoon echt niet.

We hebben een resort gevonden in Cebu die ons nog wilde aannemen als nieuwe klant.
Het is niet goedkoop. Maar we besluiten hier maximaal twee nachten te blijven en dan weer verder te gaan. We moeten even bij komen van de boottocht.

Omdat ik zeer slecht slaap hier door alle stress ben ik elke ochtend heel vroeg wakker. Ongeveer half 6 was ik wakker zaterdag. Kort nachtje. In bekeek wat nieuws en e-mails.. rond 07:30 uur krijg ik een e-mail binnen van de ambassade. Voor ongeveer 1200€ pp kunnen we waarschijnlijk mee op een vlucht naar Zürich. De verplichting is wel dat je van Zürich een ticket moet hebben voor naar Amsterdam. We moeten voor 11 uur reageren. Ik bekijk alle opties nog eens. De ticketprijzen zijn megaduur.
We zouden uitkomen op een bedrag van bijna 3000€. Zonder dat er iets van wordt vergoed. Jeetjemina.

Je begint overal over te twijfelen, want de Nederlandse ambassade blijft maar zeggen, wij komen er ook aan hoor, we weten alleen nog niet wanneer en waarschijnlijk kan je dan mee. Wat hebben we daar nou aan? En waarom lukt het andere ambassades wel en jullie niet?
De informatie is onduidelijk en niemand weet nou echt wat te doen. Het lijkt erop dat Nederland niet mag landen in de Filipijnen. Ze hebben landingsrechten nodig en dat is het probleem op dit moment. We wikken en wegen alles af.
Na 17 dagen in onzekerheid te hebben gezeten is het voor ons klaar. We besluiten om ervoor te gaan. Het is een repatriëringsvlucht van de Zwitserse Ambassade in samenwerking met Qatar.

Eerst denk je nog dat is toch belachelijk veel geld. Ik bedoel, we hebben de tickets al maanden geleden gekocht hè. Dus dit is een extra uitgave voor een enkeltje naar huis. Kennelijk willen ze er nog een slaatje uit slaan. Echt belachelijk.
We berekenen onze kansen. Als hier iets gebeurd en je komt in een Filipijns ziekenhuis terecht dan overleef je dat misschien niet. We gaan ervoor.

We spelen ‘s avonds tijdens het eten nog een spelletje om onze gedachten te verzetten. Het staat 12-8 voor Mike (uiteraard staat ie weer voor). Na het spelletje is het 13-8 omdat Mike weer heeft gewonnen. Dan besef ik dat het 13 is. En het getal 13 heeft ons niet veel geluk gebracht. Ik zeg tegen Mike als we hier mee eindigen gaan we morgen niet vliegen. Ik ben normaal niet zo bijgelovig hoor, helemaal niet. Maar ik wil gewoon nu even niet op 13 eindigen. We spelen nog een potje. Ik doe wel mijn uiterste best om te winnen, zodat het lot bepaald. Maar Mike wint gelukkig. 14-8.

Ik ben zenuwachtig, ik kan niet slapen.
We hebben een e-mail ontvangen dat onze namen op een lijst worden gezet, maar ik durf het nog niet te geloven.
Ik geloof het pas als ik thuis ben.

Om 10 uur ‘s ochtends eten we onze veel te dure ontbijt op. Niet wetende dat we daarna 11 uur lang geen normale maaltijd meer zouden nuttigen. De dag van de vlucht is er helemaal niemand meer op straat, alles is dicht, er rijdt geen taxi meer, geen supermarkt is nog open. Vanuit het veel te dure resort laten ze ons de hoofdprijs betalen voor de taxi. De enige optie voor ons. Want er is niets anders. En dan hebben wij nog geluk dat het resort iets aan bied. Andere waren twee uur bezig geweest om überhaupt een taxi te organiseren die ze wilde brengen. De kosten reizen de pan uit. Maar we hebben goede hoop. Zo snel mogelijk weg hier, denk ik alleen maar.

Niets gaat meer zoals je gewend bent. De toeristen hebben zelf rijen gemaakt op Cebu airport voor de twee vluchten die gaan vandaag, omdat de Filipijnen hier niets organiseren. Eergisteren en gisteren was het op de airport één grote chaos!
Maar het is nu meer gestructureerd. En niet door de medewerkers op de luchthaven of door de politie die er rond loopt, nee de toeristen hebben zelf bordjes gemaakt en rijen met duketape op de grond. Echt respect dat je dit zo kan organiseren als je al dagen op het vliegveld hebt doorgebracht. Wij hebben tenminste nog een dagje ‘rust’ gehad.

Zullen we worden omgeroepen ? Staan we op de lijst? Er staan nu mensen met een megafoon de namen op te roepen terwijl iedereen buiten de airport wacht. Iedereen zit uren op de grond te wachten. Alles werkt met papieren lijstjes.
Er staan hier nog steeds mensen met kinderen en ik zie ook nog veel oudere mensen. Die krijgen prioriteit. Logisch.

En dan na heeel lang wachten mogen we mee op de vlucht. Ik ben nog steeds erg gestrest omdat ik het nog niet geloof. Gaan we dan nu echt naar huis toe ?
Ik voel me zo zenuwachtig, heb er geen goed gevoel bij... maar Mike wel. Hij probeert me te kalmeren. Ik zie alleen nog geen vliegtuig staan...
We hebben, ondanks dat er maar twee vluchten zijn op de hele luchthaven alsnog drie uur vertraging. Ik vraag heel netjes waarom gaan we niet weg? Die andere vlucht is al bijna vertrokken en die zou later gaan vliegen? Wat is er aan de hand ? Het was zo frustrerend om te zien dat die andere mensen wel het vliegtuig in gingen en wij niet...
Ze zei dat ze wat probleempjes hadden met de airco op temperatuur krijgen. Dat meen je toch niet ? Nu hebben ze weer problemen met de fucking airco ? Wij betalen bijna 3000€ euro en nu is er weer een probleem met iets anders ? Het kan me niet schelen, gewoon vliegen met dat ding. Ik was zo kwaad! Ik ben zo ongelofelijk boos. Mijn geduld is op. Ga vliegen ! Iedereen hier wilt naar huis. We hebben het nu toch wel verdiend ?

En dan mogen we boarden. Ik voel me nog steeds niet goed. Ik voel stress. We vliegen eerst naar Manila om daar nog mensen op te halen. Na 11 uur niet te hebben gegeten, krijgen we om 21 uur eindelijk wat voedsel. Ik heb zoveel honger, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Kan het nog erger? Ja, het kan nog erger, want op het moment dat we geland zijn in Manila lezen we online dat er net 10 minuten voor ons een vliegtuig is gecrasht. Acht mensen zaten in het vliegtuig, een medical flight. Allemaal overleden. Wat vreselijk dit. Wat zielig voor die mensen en hun familie. Wat een drama. Ik kan niet meer normaal nadenken. Als er wordt omgeroepen dat we het vliegtuig uit moeten begint iedereen zo’n beetje te huilen. We zitten er helemaal door heen. We zijn kapot. Ik kan niet eens meer verstandig nadenken, ik weet het echt niet meer.

Er mag niet meer gevlogen worden tot onbepaalde tijd. We zitten nu vast op Manila airport. We mogen de luchthaven niet af. We hebben geen faciliteiten hier, het is vies, niemand verteld wat er gaat gebeuren, we moeten hier slapen tot nader orde. We zijn helemaal gebroken en gesloopt. We zijn heel erg emotioneel. Het voelt als een noodsituatie. Mensen liggen op de grond te slapen. Oudere mensen en mensen met kinderen, wat een drama. En ondertussen bedenk ik me dat er ook gewoon 10 minuten voordat wij aankwamen een vliegtuig is neergestort.. dat besef lijkt maar niet binnen te komen. Mike heeft bij het landen zelfs de zwarte rook gezien.

Als we op de airport wachten begint nog meer drama. Veel mensen zijn aan het hoesten en we worden helemaal gek daarvan. Als we ziek worden dan worden we dat nu wel. Door zo weinig slaap, weinig eten en zoveel stress is onze weerstand heel laag. Gelukkig is er een wc. Ik was wel duizenden keren mijn handen... ik hou mijn mondkapje standaard op met alles wat ik doe.

Langzamerhand komt er wat actie. Ouders met kinderen worden weggehaald en oudere mensen. Ik vraag of ze alsjeblieft wat informatie kunnen geven.
Maar sommige liegen gewoon letterlijk in mijn gezicht. Waar gaan die mensen naar toe dan? Ja ze gaan ergens anders heen. Ze hadden al iets geboekt, wordt er gezegd. Iets geboekt ? Ze zaten in dezelfde vlucht als wij? Natuurlijk hebben die het niets geboekt. En zo volgen er nog wat dramatische uren.

Zonder ook maar enige informatie te ontvangen worden we in een rij gezet.
We moeten de boardingpass weer inleveren en worden uiteindelijk naar een hotel gebracht. Half 6 komen we daar aan, zonder te weten hoe we thuis gaan komen of hoe lang dit gaat duren. Onze bagage ligt nog in het vliegtuig... de vlucht was niet eens goed geregisseerd omdat alles met papieren werd afgehandeld. De vlucht van Zürich naar Amsterdam gaan we nu missen.

Na 19 uur, mogen we nu 3 uurtjes slapen.
Het lukt maar voor twee uur.

Mijn gedachten zijn bij de mensen en de nabestaanden die zijn overleden gisteren.
Wat triest en verschrikkelijk verdrietig allemaal.

Ik begin sprakeloos te worden...