Bohol, Panglao

Bohol
Geschreven tijdens lockdown, start 15 maart.

Bohol is een eiland met een soort schiereilandje eraan vast. Dat schiereilandje heet Panglao. Dat is de plek waar wij 12 dagen hebben vastgezeten.

We zitten nu in Samadhi resort. Een resort dat net geopend is. Het resort is van een Spaans stel en ze zijn de allerliefste mensen. Het hotel is kleinschalig met max vier kamers voor twee personen. In één van de kamers slapen zij zelf. Er komt nog een Argentijns ouder stel bij en dan zijn alle kamers zijn volgeboekt. Wat eigenlijk best bijzonder is in deze tijd, aangezien bijna alle hotels dicht moesten ivm te weinig klanten. Onthoud dat Argentijnse stel even. Toen we ze ontmoette leken ze aardig, maar ze hebben weinig respect voor de rest van de wereld. Als het jullie lukt om dit verhaal uit te lezen, zul je weten waarom.

Aangezien we hier nu alweer 12 dagen in lockdown zitten is dit even ons nieuwe thuis. In de ‘straat’, (een grindweg met hobbels en kuilen) zijn twee puppies. Ze blaffen af en toe heel schattig als we langs komen met de scooter en soms liggen ze op de weg. We hebben ze Pang en Lao genoemd. Net zoals het eiland.

Een aantal maanden geleden hadden we al wat hotels geboekt. Zo ook hier op Bohol. We besloten om daar nog naar toe te gaan aangezien we er al voor betaald hadden. Na 1,5 uur in de taxi te hebben gezeten kwamen we dan aan bij het hotel in Loboc, een plaatsje op Bohol-eiland. Toen aankwamen zei de receptionist: “ we are closed”. De burgermeester heeft opgelegd dat ze geen toeristen meer mochten aannemen. Shit hè. De taxi was net weggereden. Alles geprobeerd wat we konden doen, maar we mochten echt niet blijven. Uiteindelijk was ik blij, de muggen vlogen tegen me aan alsof ik een soort honingpot was, als we hier blijven, worden we opgegeten door de muggen.

Oké snel weg hier, we probeerde de taxi nog terug te krijgen. Wat een mazzel dat dat nog lukte. Dus, gingen we weer helemaal terug, weer 1,5 uur in de taxi.
Onderweg zegt de taxichauffeur dat hij een vriendin moet ophalen in Tagbilaran, de grootste stad zo’n beetje op Bohol.
Het was al donker, we hadden nog niets gegeten en al onze spullen bij ons. We waren er niet gerust op.
Het moment dat hij een sloppenwijk in rijdt zeg ik tegen Mike: “nu even scherp zijn.” Als ik links opzij kijk zie ik een soort van autoslopperij, als ik goed kijk zie ik dat er mensen in wonen. Er branden vuurtjes hier en daar en de sfeer is een beetje grimmig. “Sir, we don’t feel safe here, can we please go?” Hij begrijpt het gelukkig, de vriendin stapt snel in en we komen na een avontuur van minimaal 3 uurtjes weer terug op precies dezelfde plek, bij Samadhi resort. Ze kijken verbaasd, maar verwelkomen ons met de liefste lach.
We mogen zolang blijven als we willen, zeggen ze.

Ondanks deze rare en bizarre situatie blijven de Filipinos maar al te aardig. Ze zeggen hier altijd “welcome sir, can i help you sir, need anything sir... “soms zeggen ze zelfs “sir” tegen mij. Dan zeg he, ik ben geen zeur, je bent zelf een zeur... haha!

Omdat ik me enigsinds nutteloos voel en ik sterk de behoefte heb om iets te betekenen hier, heb ik aangeboden om vrijwilligers werk te doen. Ik hoorde namelijk dat er een brand was geweest en dat de bewoners alles kwijt zijn. Ik kan gerust iets bouwen of wat geld geven. Of Misschien kan ik de dieren hier helpen? De honden worden hier aangereden als kangoeroes in Australië, net zo zielig...daarnaast zijn er veel ziek en dat breekt je hart. Maar ik heb er niets meer van gehoord, grote kans dat toeristen niet worden toegestaan omdat ze gezien worden als de dragers van het Corona virus. Laatst werden we al uitgejouwd en naar ons gesist alsof ze een kat weg wilde hebben. “ Kksstt, Corona, Corona “. Ik kan me er niet aan storen... je doet maar lekker wat je wilt, aangezien het meer zegt over jou intelligentie dan over die van ons.

We proberen werkelijk waar alles om dit eiland af te komen. Ons wordt geadviseerd door buza (buitenlandse zaken) om contact op te nemen met de vliegmaatschappij. Maar de vliegmaatschappij kan niets voor ons betekenen. Als we ze eindelijk te pakken hebben en we het verhaal uitleggen dat we in de Filipijnen zijn, zegt de telefoniste: “No you are not sir, you are in Singapore”. Pffff, yes we are in the Phillipines!
Na 5 minuten begrijpt ze het eindelijk.

Het nieuws veranderd hier met het uur.
Inmiddels is alles dicht, vanaf vandaag zijn er strengere maatregelen. Mondkapje is verplicht, alle bedrijven gaan hier dicht, behalve de supermarkt en apotheek/ziekenhuis. Je mag alleen de straat op met een medische verklaring of eten afhalen bij een restaurant. Daarnaast mag je niet meer met zijn tweeen op de scooter? Zelfs niet als je getrouwd bent. En is er een avondklok is van 20 uur to 5 uur.

Om het eiland af te komen moet je met de boot, je moet dan ‘s ochtend om 5 uur bij de boot zijn , maar dat is hier 100 km vandaan? Dus hoe komen we daar als je niet de straat op mag?

Om überhaupt te worden toegelaten op de boot heb je het volgende nodig:
Verklaring van buza of vliegticket.
Verklaring van je huidige verblijf.
Medische verklaring getekend door drie aparte bureau’s , waaronder, het toerismebureau, de dokter en de burgermeester.
En, een kopie van je paspoort.
Daarna moet we die papierhandel laten tekenen in Tagbilaran, een stad dat hier ongeveer 25 km verderop ligt.

De volgende dag gaan we ervoor, als Mike en ik met mondkapjes en al het toeristenbureau in gaan moet uiteraard eerst de temperatuur worden gemeten, worden onze handen ontsmet en al onze documenten worden gecontroleerd.
Je moet alles uitgeprint en wel overhandigen.

Terwijl we aan het wachten zijn zet iemand hier akoestische Disney liedjes op.
Eerst Aladdin, daarna Belle & het beest... iedereen begint ineens te zingen. Wat is dit nou weer ? Zo iets “officieels” en dan dit? Dit is toch een slechte film? Iedereen begint zo’n beetje te zingen, alsof het een musical is. Kom op nou zeg, wat een paarse krokodil verhaal is dit? Waar is de verborgen camera...?
Maar het enige wat je kunt doen is er om lachen en we zingen af en toe maar een beetje gezellig mee. Laten we maar een voorbeeld nemen aan deze mensen die altijd vrolijk en positief blijven ondanks de situatie. We krijgen na ruim een uur wachten de papieren en mogen verder naar het volgende obstakel. De dokter.

We rijden met de scooter die kant op, als we aankomen staat er een grote groep mensen te wachten, sommige zitten er al een uur. Niemand weet wat ze nou moeten doen en iedereen kijkt een beetje onzeker om zich heen. Er staan wat plastic stoelen. Mike stelt voor om de papieren die we net hebben gekregen maar gewoon aan een van de medewerkers te geven, ondanks dat de rest ook staat te wachten.
Er is geen rij, je moet maar gewoon brutaal zijn. We wachten en wachten en wachten...ik verwacht dat we de dokter gaan zien.

Voor de dokter ben ik wel bang, doordat gezichtsmasker voel ik me kortademig, benauwd en heb ik hoofdpijn. Als dat maar voor geen problemen zorgt. En ik mag hopen dat het medische onderzoek iets meer voorstelt dan de temperatuur opnemen, want anders slaat dit alles echt nergens op.

En dan.... dan zonder enige controle krijgen we de getekende papieren terug ?
Dat meen je toch niet ? Een medische verklaring zonder medische controle ?
De grootste poppenkast die ik ooit heb meegemaakt, doe dan op zijn minst een controle.

De volgende stap, we moeten naar de burgermeester om het formulier te laten tekenen. We komen aan bij zijn kantoor, drie keer raden wie er niet is? Juist, kom over een paar uurtjes maar terug. We geven de papieren af. Pfff, zucht oké. Het regent, we wachten even tot dat het stopt en willen net wegrijden om dan maar wat te gaan eten, als de man die onze formulieren heeft aangenomen zwaait naar ons, wacht, wacht! We gaan nu naar de burgermeester rijden, dus niet weg gaan. Okeeee, weten jullie zelf nou eigenlijk wel waar jullie mee bezig zijn? En vooral waarom? Ik denk het niet.
Maar goed we wachten hier, zitten op de stoep... en dan komt de burgermeester aan. We wachten...krijgen het formulier, die moeten we samen met de burgermeester tekenen en nu mogen naar obstakel nummer vier. Het provinciehuis. Dit ligt 25 km verderop. We stappen op de scooter en rijden eerst snel langs het hotel omdat Mike zijn rijbewijs is vergeten...

Al de 12 dagen dat we vast zitten op dit eiland heeft het nog niet geregend, maar precies vandaag, jawel, bakken uit de hemel, stromende regen... we zitten op de scooter en alles wordt zeiknat, de oh zo belangrijke papieren in mij rugzak gaan nat worden zo. Gelukkig had ik poncho’s meegenomen. Mike trekt die aan. Heb je ooit wel eens met een poncho op de scooter gezeten ? Dat werkt dus niet hè..Het wordt steeds dramatischer, we besluiten even te schuilen, we dragen een mondkapje, een helm, een zonnebril, het ziet er niet uit... maar goed lekker belangrijk. Als ik de poncho probeer aan te trekken met mijn natte lichaam en verschrompelde vingers lukt dat nog maar net... maar ik hou het niet meer, ik krijg de slappe lach... Hahaha! Een roze poncho aantrekken in de stromende regen, ik scheur bijna uit mijn poncho maar oké hij zit. De tranen van het lachen voel ik al opkomen.. we stappen op de scooter maar dan 2 minuten later moet alles weer uit en af.. politiecontrole. Ik probeer mijn slappe lach weg te slikken. Er staat een beveiliger waarvan het lijkt alsof hij een mondkapje heeft gemaakt van de lichtroze onderbroek van zijn zus..ik pies bijna in mijn broek van het lachen, maar kan het gelukkig nog maar net inhouden...

Uiteindelijk aangekomen in het provinciehuis, even wachten maar weer, zal dit dan echt de laatste stap zijn?
We worden op een soort lijst gezet. Oké Thank you sir! Dat was het voor vandaag. We zien het Argentijnse stel, die hebben zich ook op de lijst gezet. Mogen we mee op de boot ? Naar Cebu? Hoe gaat dit verder?

De volgende ochtend gaan we met het taxibusje om 3 uur ‘s nachts naar de haven. Op zich verloopt alles soepel. We moeten 1 meter afstand houden, gek genoeg mag ik niet naast Mike zitten, maar prima. Op wat politiestops na verloopt dat redelijk soepel.

We kwamen lekker vroeg, om 04:30 uur, aan in de haven, we moeten mondjekapjes op en minste 1 meter afstand houden van elkaar.. het proces gaat in vier stappen en iedere toerist moet zich hier aan houden. Deze grote poppenkast, want zo noem ik het, duurde welgeteld 3 uur. En waarom poppenkast? Omdat we daarna op de boot allemaal naast elkaar zaten..

Op de boot wachten we tot dat ie vertrekt maar de boot vertrekt niet. We wachten nog eens 4 uur lang! In totaal 7 uur lang..
We komen erachter waarom het allemaal zo lang duurt. Ze hebben verkeerd geteld en moeten nu opnieuw 180 mensen gaan tellen...er missen er namelijk twee.

Er waren twee personen die zich hadden ingeschreven maar niet kwamen opdagen op de boot. Nu mag je drie keer raden...?
Juist, het Argentijnse stel. Ze hebben 180 mensen 7 uur lang laten wachten, omdat ze alles opnieuw moesten tellen. Lezen en tellen dat kunnen ze hier niet al te best. Muchos gracias ***** piep *****
We hebben ze vervloekt...! Had op minst het fatsoen om het af te bellen.

We hebben natuurlijk doorgegeven om welke mensen het ging en boden alle hulp aan, maar ze wilde alles opnieuw tellen en hulp werd niet aanvaard. Ze begrijpen er echt niets van en daardoor hebben ze 180 mensen uren laten wachten, kinderen, oudere mensen, zwangere vrouwen, in de hitte, zonder enige vorm van communicatie of informatie.

Kunnen jullie het nog aan om dit te lezen ?
Want de frustratie is nog niet over. Of zal ik er maar gewoon een eind aan breien? Niemand die het leuk vind om dit te lezen. Moet je je voorstellen dat je nu hier zit, zoals ik, op een houten bankje, pijn in mijn rug, op een vieze volgepropte boot, zonder duidelijkheid, zonder enige informatie hoe we ooit thuis komen? Een lege maag, een huilende baby verderop, de warmte die je benauwd... andere details zal ik achterwege laten anders wordt het zo onsmakelijk allemaal, maar je voelt je zo ellendig en wanhopig.
Ik wil huilen maar ik doe het niet. Sterk blijven, rustig blijven en niet boos worden... straks zetten ze je nog van de boot af.

Uiteindelijk gingen we eindelijk varen. De overtocht duurde zo’n twee uur. Maar in werkelijkheid zaten we al bijna 7 uur op die boot.

En toen we aankwamen in Cebu, hadden ze éen temperatuur meter, één ! Voor bijna 200 mensen. En de rest keek toe, zoals het leger en de politie, sommige maakte zelfs filmpjes van ons.

Ik heb in mijn eentje in de hitte, kinderen en een zwangere vrouw begeleidt naar de voorkant van de rij en gezegd dat zij eerst moesten gaan... ze waren helemaal rood, bezweet, hun haren waren helemaal doorweekt van de zweet en ze waren aan het huilen, die arme kindjes ...Niemand deed wat. “ Childern first!” schreeuwde ik. Ik pakte de kindjes bij hun arm en zette ze met ouders en al voor aan de rij. Ongeveer 8 kinderen en een hoogzwangere vrouw vooraan de rij gezet, met de tranen in mijn ogen. Ik wil echt niet de held uithangen hoor. Maar als je dit niet begrijpt ?
Een te dikke Duitser durfde nog te zeggen tegen mij: “And who are you?”. Dat je op zo’n moment alleen nog maar aan jezelf kunt denken.. ik wil de boot af, ik ik ik, lekker egoïstisch. Ik zei: “ Childern First, sir” en duwde hem aan de kant.
De vrouw met de temperatuur meter accepterende het. De kinderen mochten de airco bus in.

In totaal hebben we er vandaag 13 uur over gedaan om in Cebu komen.

Een klein mini stapje dichterbij huis...

Vakantie is dit allang niet meer maar die boodschap is wel overkomen, geloof ik.

Lieve mensen mijn gedachten zijn ook zeker bij jullie daar, we hopen dat het goed met jullie gaat..thuis blijven klinkt helemaal niet verkeerd op dit moment. Al begrijp ik dat het bij jullie ook geen pretje is.

Sterkte en hou vol!

Tot snel!

Liefs van ons